βροντή, -ῆς, ἡ
• Alolema(s): dór. -ά Pi.O.4.1


1 trueno como arma de Zeus κεραυνὸν δεινήν τε βροντήν Il.21.199, ὑπὸ βροντῆς πατρὸς Διός Il.13.796, cf. Od.20.121, αὐτὸς ἔχων βροντήν Hes.Th.72, cf. 845, Sol.8.2, ἐλατὴρ ὑπέρτατε βροντᾶς Pi.l.c., cf. O.10.79, P.4.23, θείαις βρονταῖσι Orph.H.19.3, de una divinidad ἐπεάν σφι ὁ θεὸς ... ἐμβάλῃ ... βροντήν Hdt.7.10ε
como fenóm. meteorológico asociado al rayo ἀστραπὴ καὶ β. Hdt.3.86, βροντῇ στεροπῇ τε A.Supp.34, cf. Pr.1017, 1062, cf. S.Fr.578, OC 95, βροντᾷ δὲ στεναγμὸς ἀχά τ' ἦν ὅμοιος E.Ph.1039, βροντή τε καὶ σεισμός Pl.R.621b, cf. en plu. Hdt.4.28, X.HG 1.6.28, Th.2.77, Thphr.Sign.21, Epicur.Ep.[3] 100.5, LXX Es.1.1d, D.P.Au.2.11, Gal.17(2).187, Vett.Val.137.23, Aristid.Quint.120.13
trueno o ruido subterráneo χθόνιος β. Διός E.Hipp.1201
personif. el Trueno Orph.H.proem.39, υἱὸς τῆς βροντῆς de San Juan, Ast.Am.Hom.7.1.1, Amph.Seleuc.294, de Jacob, Ast.Am.Hom.8.11.1.

2 usos fig. χθόνιαι βρονταί truenos subterráneos ref. a flatulencias, Ar.Au.1745, ref. a un sonido fuerte ὡς φωνὴν βροντῶν ἰσχυρῶν Apoc.19.6, cf. 6.1, ref. a manifestaciones de cólera τούτου τὰς βροντὰς οἶδ' ὅτι δείσεις Lib.Ep.98.

3 Trueno n. de una de las yeguas del Sol, Hyg.Fab.183.2.
• Etimología: Deriv. de βρέμω q.u. c. suf. -τᾱ y vocalismo o.