βροντή, -ῆς, ἡ
• Alolema(s): dór. -ά Pi.O.4.1
1 trueno como arma de Zeus
κεραυνὸν δεινήν τε βροντήνIl.21.199,
ὑπὸ βροντῆς πατρὸς ΔιόςIl.13.796, cf. Od.20.121,
αὐτὸς ἔχων βροντήνHes.Th.72, cf. 845, Sol.8.2,
ἐλατὴρ ὑπέρτατε βροντᾶςPi.l.c., cf. O.10.79, P.4.23,
θείαις βρονταῖσιOrph.H.19.3, de una divinidad
ἐπεάν σφι ὁ θεὸς ... ἐμβάλῃ ... βροντήνHdt.7.10ε
•como fenóm. meteorológico asociado al rayo
ἀστραπὴ καὶ β.Hdt.3.86,
βροντῇ στεροπῇ τεA.Supp.34, cf. Pr.1017, 1062, cf. S.Fr.578, OC 95,
βροντᾷ δὲ στεναγμὸς ἀχά τ' ἦν ὅμοιοςE.Ph.1039,
βροντή τε καὶ σεισμόςPl.R.621b, cf. en plu. Hdt.4.28, X.HG 1.6.28, Th.2.77, Thphr.Sign.21, Epicur.Ep.[3] 100.5, LXX Es.1.1d, D.P.Au.2.11, Gal.17(2).187, Vett.Val.137.23, Aristid.Quint.120.13
•trueno o ruido subterráneo
χθόνιος β. ΔιόςE.Hipp.1201
•personif. el Trueno Orph.H.proem.39,
υἱὸς τῆς βροντῆςde San Juan, Ast.Am.Hom.7.1.1, Amph.Seleuc.294, de Jacob, Ast.Am.Hom.8.11.1.
2 usos fig.
χθόνιαι βρονταίtruenos subterráneos ref. a flatulencias, Ar.Au.1745, ref. a un sonido fuerte
ὡς φωνὴν βροντῶν ἰσχυρῶνApoc.19.6, cf. 6.1, ref. a manifestaciones de cólera
τούτου τὰς βροντὰς οἶδ' ὅτι δείσειςLib.Ep.98.
3 Trueno n. de una de las yeguas del Sol, Hyg.Fab.183.2.
• Etimología: Deriv. de βρέμω q.u. c. suf. -τᾱ y vocalismo o.