βριᾰρός, -ή, -όν
• Alolema(s): βριερός IG 14.1293c.2


1 fuerte, resistente, firme κόρυς Il.11.375, 16.413, 18.611, τρυφάλεια Il.19.381, Colluth.30, Q.S.7.617, de cosas que reposan en el suelo ῥίζα Nic.Th.659, βριαρὸν δόμον Οὐλύμποιο Orph.Fr.248.

2 fuerte, vigoroso de pers., partes del cuerpo, anim. y abstr. ref. a pers. τέκνον Lyr.Adesp.11(f).3, βριαροὶ Γοργοφόνου νέποδες Cleo Sic.SHell.340, λέων IG l.c., cf. Orph.A.1005, 1058, στρατιή GVI 270.2 (Siria II/III d.C.), βριαροῖσιν ... ἀμφὶ μέλεσσιν Q.S.2.465, ὤμου ἀπὸ βριαροῖο Q.S.11.71, δέμας ref. a Áyax, Triph.19, Κύκλωπες Nonn.D.28.172, φωνή Nonn.Par.Eu.Io.13.6.

3 fig. poderoso del giro de la esfera terráquea κύτεος μεγάλου βριαραῖς δίναις Synes.Hymn.2.157, μῦθος discurso importante, aplastante Nonn.Par.Eu.Io.18.20, cf. Hsch.
• Etimología: De la r. *gu̯erHi̯2- y rel. airl. brīg ‘fuerza’, cf. tb. βρίθω, ὄβριμος.