αὐταρκέω
I de pers.
1 ser autosuficiente, bastarse a sí mismo en los medios materiales
ἡ δὲ πολιτικὴ συνέστηκε μὲν κατὰ τὸ χρήσιμον καὶ μάλιστα, διὰ γὰρ τὸ μὴ αὐταρκεῖν δοκοῦσι συνελθεῖνArist.EE 1242a8,
αὐτάρκησεν αὐτὸν ἐν γῇ ἐρήμῳLXX De.32.10,
τέλειον γὰρ αὐτὸν ἐγέννησεν ὁ Πατήρ, καὶ αὐταρκοῦντα ἑαυτῷChrys.M.59.145
•bastarse en o para algo
αὐταρκούσης σου (para cuidar un cadáver)PLips.29.11 (III d.C.),
αὐ. ἐγὼ εἰς παραθυμίαν σουA.Xanthipp.3.
2 estar satisfecho con su estado
ὅσα μὲν δὴ καὶ ἄλλα τῆς συμβολῆς ταύτης ἀπελαύσαμεν εἰς εὐθυμίαν καὶ τὸ αὐταρκεῖν ἀπέραντον ἂν εἴη λέγεινAristid.Or.50.38.
II de abstr. ser suficiente, bastar
αὐταρκοῦααν ἀμοιβὴν εἰληφέναι νομίζομενChrys.M.53.252.