αἰνετός, -ή, -όν


1 digno de alabanza αἰ. ὑ[μῖν Cratin.171.15, cf. Arist.Rh.1402b11, LXX 2Re.14.25, 22.4, AP 7.429 (Alc.Mess.), πόδας αἰνετώ Antim.34, Epic.Alex.Adesp.1.4, καρπός LXX Le.19.24, λιπὼν βίον αἰνετὸς ἀστοῖς IG 12(9).1174 (Cálcide III a.C.), γένος Orac.Sib.6.12, νόος Max.90
•subst., de Yahvé el digno de alabanza Ph.Epic.SHell.681.

2 adv. -ῶς de manera laudatoria μεγαλύνειν Rom.Mel.78.αʹ.71 (cf. αἰνητός).