ἄκτις
v. ἀβάκτις.
ἠελίοιοIl.10.547, Mimn.11.6,
ἀελίουPi.Fr.52k.1, S.Ant.100,
ἡλίουE.Supp.650, LXX Sap.16.27, Iul.Or.11.132c,
θεοῦA.Pers.503,
ἀστέροςAr.Au.1009
οὐρανίη ἀκτίςA.R.4.297
ἀνὰ μέσσαν ἀκτῖναdesde el Mediodía, desde el Sur S.OC 1247,
τὰ πρὸς ἀκτῖνα ἔθνηpueblos orientales Philostr.VA 2.2,
ἀκτῖνες μέσαιel mediodía E.Io 1136,
ἐν μονήρει ἀκτῖνιen un solo día Nic.Al.401
χιτῶνα ... χρυσαῖς ἀκτῖσι κατάπαστον ἠμφίεστοHld.3.4.2,
ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἀκτίναςsobre la cabeza una corona radiada Luc.Syr.D.32
ἀκτῖνες στεροπᾶς ἀπορηγνύμεναιPi.P.4.198,
ὦ Διὸς ἀκτίς, παῖσονS.Tr.1086, cf. A.R.1.733,
ἀ. πυρόςPl.Ti.78d, Sopat.22, cf. Emp.B 84
Θεοξένου ἀ.Pi.Fr.123.3,
ἀπ' ὀφθαλμῶν Κύννης ἀκτῖνες ἔλαμπονAr.V.1032,
σὺν βλεφάρων δ' ἀκτῖσινMusae.90, cf. Epicur.Ep.[2] 49.4, Hipparch. en Placit.4.13.9.
ὄλβουPi.P.4.255,
ἀγώνωνPi.P.11.48,
ἐργμάτωνPi.I.3/4.60,
ἀρετῆςPh.1.335, de una viña
σῶν μελέων ἀ.Nonn.D.12.227,
πόθων ἀ.llama de amor, AP 12.110 (Mel.).